Ik noem het werken met een halfvolle batterij, want een halflege zou aangeven dat die ooit vol was. Bij mensen met hersenletsel is dit niet zo. Één van de moeilijkste obstakels bij hersenletsel vind ik niet zozeer het hebben van een halvolle batterij, maar wel het feit dat je er mee om moet gaan in een wereld als deze.
Een wereld die in vlot tempo draait, waarin mensen weinig tijd hebben en er hoge verwachtingen zijn. In deze wereld kan ik niet altijd helemaal meekomen. Tenminste niet in het tempo dat verwacht wordt. Ik weet dat ik het wel kan maar alles in een rustiger tempo, met net wat meer tijd, herhaling en rust.
Ik ben nog steeds zoekende naar balans en ik denk dat velen zich hierin zullen herkennen. En het vinden van balans is denk ik voor iedereen wel een uitdaging, met of zonder hersenletsel. Alleen gaat die halve batterij je niet echt helpen.
Te vaak wil en probeer ik te functioneren alsof ik wel een volle batterij heb. En bijna altijd word ik hierin uiteindelijk door mijn eigen lichaam teruggefloten omdat ik weer net iets te enthousiast mijn batterij heb leeg getrokken.
En wanneer je batterij echt helemaal leeg is, duurt het veel langer voordat deze weer oplaadt. Wanneer je tussendoor een rustmomentje inbouwt of iets langer ontspant, dan gaat je batterij veel minder snel leeg waardoor je ook weer sneller gebruik kunt maken van je halfvolle batterij. Zelf vind ik het altijd lastig om na elke activiteit toch even mijn rust te pakken om te laden. Even snel dit, nog even snel dat. Maar ik weet dat deze kleine dingen ervoor kunnen zorgen dat de laatste reserves van je batterij leeg worden getrokken en je dus langer hersteltijd nodig hebt.
Vaak merk ik wanneer ik mij met regelmaat hou aan mijn rustmomenten, ik daar wel degelijk profijt van heb en weer sneller door kan. Voorheen had ik veel moeite met rustpauzes inlassen. Ik zag er niet de meerwaarde van in, terwijl op momenten dat ik zo overprikkeld raak, ik verplicht rust moet nemen, omdat ik simpel weg niets voor elkaar krijg. Dat zijn de momenten die mij onwijs frustreren. En om die momenten te voorkomen, moet ik ook toe geven aan rustmomenten over de dag heen.
Soms lijkt het voor mij dat ik alleen maar vermoeider word van dat moment rust en denk dat ik dus beter door had kunnen gaan. Alleen dat doorgaan bestaat uit adrenaline waar je op door rent en dus de signalen van je lichaam uitschakelt en te lang door loopt op je reserves. Hierdoor zit je continue in een vicieuze cirkel van overprikkeling.
Rustmomenten inlassen en daadwerkelijk nemen, is iets wat ik nog steeds erg moeilijk vind Ik ben jong maar ik moet constant rusten. Verplicht rusten hoort daar voor mij niet bij. Maar rust momenten betekend voor mij dat ik juist beter mee kan gaan en dat ik juist de wereld om mij heen bij kan houden, iets wat ik graag wil na streven. Maar ik weet dat ik daarvoor consequent moet zijn in het nemen van mijn rust momenten.
